In tijden als deze wil iedereen het zijn: gezond! Althans, dat lijkt zo als je door je Instagram-feed scrolt of het gesprek aangaat. Gezond staat voor gelukkig en als je gelukkig bent, leef je normaal gezien ook gezond. Of niet? Laten we voorop stellen dat ik wéét dat iedereen anders is. Je niet vergelijken met een ander is de regel, maar dat doen we lekker toch. Bewust of onbewust. Met de gemene media al roedelleider zoek ik – al zeker zestien jaar – een weg naar de gezonde ik. Ligt dat aan gewicht of aan hoe strak (of los) mijn broek zit? En wie bepaalt mijn gewicht dan? Is dat de welbekende BMI of is dat wat je zelf voelt, aan het strak zitten van je broek bijvoorbeeld? Ik voel me al zestien jaar te dik, afgewisseld met de realiteit: ik ben het eigenlijk nooit. Een ding is zeker, al sinds mijn puberteit ben ik op zoek naar de gezonde versie van mezelf, voel ik me schuldig na het eten van ‘ongezond eten’ en begin ik ieder jaar met goede voornemens.

Doutzen & ik
Sinds ik moeder ben geworden sta ik zeker anders in het leven. Iets met je zegeningen en het tellen ervan. Maar mijn lijf omarmen omdat het een kind heeft gebaard, dat blijft akelig ver weg. Ik bedoel, Heidi Klum en Doutzen kunnen het toch ook? Wanneer ik 77 kg weeg, vind ik dat ik 74 kg moet wegen. Weeg ik eenmaal 74, dan vraag ik me af of dit wel goed genoeg is. Het is immers 20 kg meer dan de evenveel in verticale centimeters metende Doutzen. Een weekendje borrelen zorgt op maandag voor een vette kater uit schuldgevoel, terwijl ik na drie keer sporten in de week me weer succesvol voel. Dit gevoel is allemaal tijdelijk overigens.

Goede voornemens
Op 31 december besloot ik aan goede voornemens te doen. Het sporten weer volledig op te pakken (minstens drie keer per week) en zeker een maand geen alcohol te drinken. Beide keuzes vooral gericht op de mentale gezondheid. Daarbij gezond eten leek me een succesvolle optelsom waarop de uitkomst móest zijn: 2,5 kilo afvallen. Mijn broeken zaten ietsjes strakker, maar eigenlijk vertelde vooral de weegschaal dat ik 2,5 kg in de plus stond. Niemand wees mij erop en ik had verder ook nergens last van. Maar de weegschaal was de zwaarstwegende factor. Waarom word ik eigenlijk niet eens gewoon content en gelukkig op de lange termijn?

Blue Monday
Na drie weken ‘gezond’ eten voelde ik me stukken beter. Ik had meer energie, tijdens mijn cyclus voelde ik me stabieler en mijn ogen straalden rust uit. Echter, geen verschil op de weegschaal. De regelmaat in het eten en sporten is goud waard, maar de kilo’s gooien roet in het eten. Op een blauwe maandag was ik bij Chrisje, mijn personal trainer. We hadden het over dit euvel. Waarom laten we het toch niet eens allemaal lekker gaan? Dit betekent overigens niet dat je die kilo’s moet negeren, want het is goed om jezelf in de gaten te houden. Maar waarom meteen in de stress? Waarom is ‘je gelukkiger voelen’ niet al een prestatie op zichzelf en waarom maakt de keuze om gezonder te leven niet alleen al gelukkig? Mijn lieve vriendin Pascale wees me diezelfde ochtend op het feit dat je eigenlijk zelf de weegschaal bent. Je gelukkiger voelen is gewoon het allerbelangrijkst. Ook in een inspirerend ‘Detox-appgroepje’ ging het steeds meer om van jezelf houden. Dankbaar met dit inzicht deed ik in opdracht van Chrisje nog een paar extra zware oefeningen. Ook zij ziet vaak het leed dat jezelf wegen heet. In plaats van jezelf gelukkig te prijzen en tussendoor genoeg aandacht te besteden aan een gezond en fijn leven. Ik voelde de positieve energie door mijn lijf stromen. Met lichte spierpijn typ ik dit bericht. Ik heb besloten me veel meer te focussen op lange-termijnplannen. Niet één maand gezond eten, om daarna weer los te gaan. Dankbaar zijn voor wat je hebt en kracht putten uit sporten en regelmatig eten. Een basis voor een gelukkig leven leggen, zodat ik niet op mijn vijftigste hoef te zeggen: “Och, was ik toen maar gelukkiger met mezelf geweest”