2,5 jaar geleden startte ik met sporten bij Chrisje. Mijn jongste was destijds 1 jaar en mijn oudste 3 jaar. Ik had erg veel slapeloze nachten. Ik was uitgeblust op alle fronten, daarnaast, als niet zo jonge moeder, komt de kleine grote draak genaamd “pre-menopauze” om de hoek spieken. Werkelijk!!! Alsof je nog niet genoeg te verduren hebt als vrouw. Maar goed, dat is ook weer een ander verhaal. 😉
Moeizaam probeerde ik het sporten weer op te pakken. In de jaren voor mijn zwangerschappen en sowieso, in mijn jongere jaren, “sportte ik mezelf een ei uit”.
Om terug te gaan naar het begin hiervan. Ik was 19 jaar en werkte, als bijbaan in een hele leuke sportschool. Ik begon steeds meer te trainen samen met mijn baas, hij leerde mij om sporten heel erg leuk te gaan vinden en steeds een tandje harder te gaan. Het was, destijds, voornamelijk cardio. Hardlopen op de loopband, trainen op het stepapparaat (zoveel mogelijk keren achter elkaar, totdat je zowat omviel). Ik vond het zo leuk dat ik op een gegeven moment sportopleidingen ging volgen (fitvak A en allerlei aerobics opleidingen). Ik ging steeds meer sportlessen geven, op mijn hoogtepunt gaf ik 20 sportlessen (aerobics, steps, spinning, tai bo enz.) per week in verschillende sportscholen.
De onzekerheid betreffende mijn lichaam (wat ik al mijn hele leven meesleepte) veranderde niet. Het werd juist erger. Ik begon zelfs pillen te slikken met de bestanddelen efedra en yohimbe erin te slikken. Na een uur lesgeven moest ik steevast ‘even’ overgeven. Ik voelde me belabberd maar ik viel af. En dat was het doel. Het trieste verhaal is dat ik een eetstoornis ontwikkelde. Dit heeft jaren geduurd, soms heviger en andere keren weer minder. Daarbij heb ik mijn lichaam in de jaren op allerlei mogelijke manieren gemarteld. Noem een (crash) dieet en ik heb het gedaan. Ik viel af, ik kwam weer aan, ik viel af, ik kwam weer aan. enz. enz. enz. Uiteindelijk heb ik, gelukkig, hulp gezocht en gekregen en is mijn eetstoornis voorbij gegaan.
Ik wil mijn dochter meegeven dat ze perfect is, precies zoals ze is.
Laatst las ik een artikel van een bn-er en ze zei in dit artikel, ” ik doe het al 30 jaar verkeerd.” Dit had betrekking op haar sport en eet regime. En nu ging dit artikel over, mijn inziens, een crash-dieet-hype waar bekend Nederland ineens aan meedoet. Maar ik begreep het wel! Ik doe het ook al 25 jaar fout. En dit begin ik langzaam maar zeker te beseffen. Chrisje vroeg een tijdje geleden: Oke Claire, wat heeft jou dat uren sporten gebracht? Het afmatten van je lijf (20 uur aerobic lessen per week, cardio trainen, hardlopen, enkel HITT trainingen)? Nou niet helemaal niks, want na zo’n les voelde ik mij geweldig. En nog steeds kan ik genieten van een rondje hardlopen of een HITT training en daar is helemaal niks mis mee. Maar voor mijn fysiek, heel eerlijk, deed het te weinig. En dat na al dat uitsloven, hard trainen, tot het gaatje gaan.
Ik heb een prachtige, geweldige dochter! En ik wil haar niet meegeven dat uiterlijk zo’n belangrijk ding is. Of dat daar de wereld om draait. Sowieso kijk ik naar haar en ze is het meest prachtige wezen wat er bestaat.
Er is geen stip op haar lijfje wat ik niet mooi vind! (Dit geldt natuurlijk ook voor mijn zoontje). Ik wil haar meegeven dat ze perfect is precies zoals ze is. Dat ze trots op zichzelf mag zijn en bovenal haar tijd niet moet verliezen aan onnodige gedachten over haar uiterlijk. Dat ze lekker in haar vel mag zitten. Ik wil haar ook zeggen dat het absoluut niet uitmaakt wat de buitenwereld vindt want iedereen is veel te druk met zichzelf.
Wanneer ik zo liefdevol voor mijn kinderen ben, kan ik toch ook lief zijn voor mezelf?
Het enige wat belangrijk is, is jezelf goed voelen, NU, en niet “pas als ik …. kilo weeg”. Ik neem hier tijd, zorg en aandacht voor. Ik laat mij niet verleiden door een quick fix.
En dat betekent luisteren naar mijn lichaam, wandelen door de natuur, dagelijks een online (kracht) lesje. Bewegen met mijn kinderen. En voeding nuttigen die iets voor mij doet. Lekker en voedzaam.
That’s it!
Voel je vrij om met mij mee te doen :)…
Heel veel liefs,
Claire